GEOLOGIA
Na obszarze Parku dominującym utworem geologicznym są sandry, czyli rozległe piaszczyste lub żwirowe równiny w kształcie stożka, powstałe w wyniku działalności wód polodowcowych. Zalegają na ponad 70% powierzchni Parku. Ponadto występują tu piaski i żwiry wodnolodowcowe (dolne i górne). Lokalnie występują: gliny zwałowe, iły, mułki, piaski i żwiry kemów, piaski i żwiry rzeczne a także utwory holoceńskie w dnach i dolnych partiach stoków dolin mis jeziernych oraz zagłębień bezodpływowych.
Równinną powierzchnię sandrową ożywiają głębokie wcięcia dolin rzecznych Drawy i Płocicznej oraz ciąg jezior rynnowych. Rynny tworzą skomplikowaną siatkę, przecinającą sandr w różnych kierunkach.
Najwyżej położona jest północna część Parku, dochodząca do 97 m n.p.m. Część południowa obniża się do około 70 m n.p.m. Najwyższy punkt w DPN znajduje się w okolicy jeziora Martew i wynosi 105,2 m n.p.m. Pod kilkudziesięciometrową warstwą osadów lodowcowych ukryte są skomplikowane struktury geologiczne zbudowane ze skał kredowych, między innymi szczątki ciągnącego się przez całą obecną Polskę łańcucha górskiego.
Miejscami, spod sandrowych piasków, wystają płaty glin zwałowych polodowcowej moreny dennej. Ze względu na większą żyzność gleb z nich wykształconych, rozwinęły się na nich polany osadnicze, na których spotyka się niewielkie wzniesienia pochodzenia kemowego.
Na obszarze Parku dominującym utworem geologicznym są sandry, czyli rozległe piaszczyste lub żwirowe równiny w kształcie stożka, powstałe w wyniku działalności wód polodowcowych. Zalegają na ponad 70% powierzchni Parku. Ponadto występują tu piaski i żwiry wodnolodowcowe (dolne i górne). Lokalnie występują: gliny zwałowe, iły, mułki, piaski i żwiry kemów, piaski i żwiry rzeczne a także utwory holoceńskie w dnach i dolnych partiach stoków dolin mis jeziernych oraz zagłębień bezodpływowych.
Równinną powierzchnię sandrową ożywiają głębokie wcięcia dolin rzecznych Drawy i Płocicznej oraz ciąg jezior rynnowych. Rynny tworzą skomplikowaną siatkę, przecinającą sandr w różnych kierunkach.
Najwyżej położona jest północna część Parku, dochodząca do 97 m n.p.m. Część południowa obniża się do około 70 m n.p.m. Najwyższy punkt w DPN znajduje się w okolicy jeziora Martew i wynosi 105,2 m n.p.m. Pod kilkudziesięciometrową warstwą osadów lodowcowych ukryte są skomplikowane struktury geologiczne zbudowane ze skał kredowych, między innymi szczątki ciągnącego się przez całą obecną Polskę łańcucha górskiego.
Miejscami, spod sandrowych piasków, wystają płaty glin zwałowych polodowcowej moreny dennej. Ze względu na większą żyzność gleb z nich wykształconych, rozwinęły się na nich polany osadnicze, na których spotyka się niewielkie wzniesienia pochodzenia kemowego.