GLEBY
Najczęściej występujące w Drawieńskim Parku Narodowym typy i gatunki gleb są odzwierciedleniem sytuacji geologicznej i działalności gospodarczej, związanej z uprawą rolniczą gleb i gospodarka leśną, która charakteryzowała się preferowaniem gatunków iglastych (główne sosny).
Drawieński Park Narodowy leży na polu sandrowym powstałym w fazie pomorskiej Zlodowacenia Północnopolskiego (Bałtyckiego). Na tym terenie występują także, w części północnej (od okolic Zatomia do Drawna), oraz w części środkowej (okolice Rezerwatu Radęcin), kry glin zwałowych. Na wschód od Drawy, w okolicach Sitnicy, Głuska i Ostrowca gliny zwałowe są przykryte płytką warstwą piasków sandrowych. Pole sandrowe Równiny Drawskiej poprzecinane jest rzekami i towarzyszącymi im dawnymi i współczesnymi tarasami akumulacyjnymi, oraz jeziorami i obniżeniami wytopiskowymi o charakterze rynnowym. Rynny o przebiegu równoleżnikowym (np. Rynna Moczelska) mają charakter brzeżnych obniżeń przylodowcowych. W obrębie rzek, jezior, rynien i obniżeń wytopiskowych występują torfy, muły, mursze utwory napływowe. Na równinach sandrowych występują utwory eoliczne. W okolicach Rynny Moczelskiej występują utwory zastoiskowe: pyły i iły.
Powyższa sytuacyjna geologiczna warunkuje występowanie określonych typów gleb. Największą powierzchnię w Parku zajmują gleby rdzawe, które wytworzyły się z piasków sandrowych, jak i z piasków rzecznych dawnych tarasów akumulacyjnych Drawy i Płocicznej.
Ponadto wyróżniono następujące typy gleb:
Gleby inicjalne luźne - występują w obrębie zalew katastroficznych (przerwanie wałów kanałów) i na skarpach.
Gleby słabo wykształcone ze skał luźnych - powstały z piasków eolicznych i na zerodowanych zboczach dolin rzecznych, najczęściej towarzyszą im gleby kopalne.
Gleby brunatne - związane są głownie z obszarami występowania glin lodowcowych, rzadziej z piaskami rzecznymi i pyłami zastoiskowymi.
Gleby bielicowe - zajmują bardzo małą powierzchnie w obrębie sandrów, szczególnie na górnych skłonach zboczy.
Gleby glejobielicwe - w obniżeniach.
Czarne ziemie - w obniżeniach, wytworzone z glin zwałowych i pyłów.
Gleby gruntowo - glejowe - w obrębie tarasów zalewowych rzek i w obniżeniach terenu.
Gleby mułowe - w obrębie meandrów Drawy i Płocicznej.
Gleby torfowe - przy Drawie, Płocicznej i w obniżeniach terenu w okolicach jezior - torfy niskie, przejściowe i wysokie.
Gleby murszowe - występują tak jak torfowe, towarzyszą glebom torfowym i mułowym.
Gleby murszowate - nielicznie, często związane są z dawnymi użytkami zielonymi.
Mady rzeczne - występują w południowej części Parku, przy Drawie, często w obszarze meandrowania. Związane są z dawnymi użytkami zielonymi.
Gleby deluwialne - występują dość często u podnóża skarp i zboczy oraz w obrębie stożków deluwialnych, gównie przy Płocicznej. Ze względu na małą powierzchnie często nie są wrysowane na mapy gleb i ich znaczenie jest niedocenione.
W Drawieńskim Parku Narodowym spotyka się większość podtypów gleb opisanych na Niżu Polskim. Tworzą one cała gamę siedlisk leśnych od boru świeżego do olsu jesionowego, czasami o charakterze lasu lęgowego. Na uwagę zasługuje fakt występowania dużych obszarów lasu świeżego na glebach brunatno – rdzawych.
Najczęściej występujące w Drawieńskim Parku Narodowym typy i gatunki gleb są odzwierciedleniem sytuacji geologicznej i działalności gospodarczej, związanej z uprawą rolniczą gleb i gospodarka leśną, która charakteryzowała się preferowaniem gatunków iglastych (główne sosny).
Drawieński Park Narodowy leży na polu sandrowym powstałym w fazie pomorskiej Zlodowacenia Północnopolskiego (Bałtyckiego). Na tym terenie występują także, w części północnej (od okolic Zatomia do Drawna), oraz w części środkowej (okolice Rezerwatu Radęcin), kry glin zwałowych. Na wschód od Drawy, w okolicach Sitnicy, Głuska i Ostrowca gliny zwałowe są przykryte płytką warstwą piasków sandrowych. Pole sandrowe Równiny Drawskiej poprzecinane jest rzekami i towarzyszącymi im dawnymi i współczesnymi tarasami akumulacyjnymi, oraz jeziorami i obniżeniami wytopiskowymi o charakterze rynnowym. Rynny o przebiegu równoleżnikowym (np. Rynna Moczelska) mają charakter brzeżnych obniżeń przylodowcowych. W obrębie rzek, jezior, rynien i obniżeń wytopiskowych występują torfy, muły, mursze utwory napływowe. Na równinach sandrowych występują utwory eoliczne. W okolicach Rynny Moczelskiej występują utwory zastoiskowe: pyły i iły.
Powyższa sytuacyjna geologiczna warunkuje występowanie określonych typów gleb. Największą powierzchnię w Parku zajmują gleby rdzawe, które wytworzyły się z piasków sandrowych, jak i z piasków rzecznych dawnych tarasów akumulacyjnych Drawy i Płocicznej.
Ponadto wyróżniono następujące typy gleb:
Gleby inicjalne luźne - występują w obrębie zalew katastroficznych (przerwanie wałów kanałów) i na skarpach.
Gleby słabo wykształcone ze skał luźnych - powstały z piasków eolicznych i na zerodowanych zboczach dolin rzecznych, najczęściej towarzyszą im gleby kopalne.
Gleby brunatne - związane są głownie z obszarami występowania glin lodowcowych, rzadziej z piaskami rzecznymi i pyłami zastoiskowymi.
Gleby bielicowe - zajmują bardzo małą powierzchnie w obrębie sandrów, szczególnie na górnych skłonach zboczy.
Gleby glejobielicwe - w obniżeniach.
Czarne ziemie - w obniżeniach, wytworzone z glin zwałowych i pyłów.
Gleby gruntowo - glejowe - w obrębie tarasów zalewowych rzek i w obniżeniach terenu.
Gleby mułowe - w obrębie meandrów Drawy i Płocicznej.
Gleby torfowe - przy Drawie, Płocicznej i w obniżeniach terenu w okolicach jezior - torfy niskie, przejściowe i wysokie.
Gleby murszowe - występują tak jak torfowe, towarzyszą glebom torfowym i mułowym.
Gleby murszowate - nielicznie, często związane są z dawnymi użytkami zielonymi.
Mady rzeczne - występują w południowej części Parku, przy Drawie, często w obszarze meandrowania. Związane są z dawnymi użytkami zielonymi.
Gleby deluwialne - występują dość często u podnóża skarp i zboczy oraz w obrębie stożków deluwialnych, gównie przy Płocicznej. Ze względu na małą powierzchnie często nie są wrysowane na mapy gleb i ich znaczenie jest niedocenione.
W Drawieńskim Parku Narodowym spotyka się większość podtypów gleb opisanych na Niżu Polskim. Tworzą one cała gamę siedlisk leśnych od boru świeżego do olsu jesionowego, czasami o charakterze lasu lęgowego. Na uwagę zasługuje fakt występowania dużych obszarów lasu świeżego na glebach brunatno – rdzawych.