LASY
Puszczą Drawską rządzą lasy. Dobrze zachowane w dolinie Drawy i na zachód od niej, typowe dla Puszczy – buczyny, zarówno te żyzne i kwaśne. Niestety, część z nich została zmieniona na sztuczne nasadzenia sosny w wyniku dawnej gospodarki leśnej. To właśnie one dominują obecnie. Bez pomocy człowieka zajmowałyby najwyżej 15% powierzchni Puszczy. Na terenach bardziej żyznych i bagiennych rosną olsy. W dolinach rzek, w miejscach regularnie zatapianych występują łęgi olszowe. Do unikatów należą łęgi jesionowo-wiązowe, wykształcające się tylko w kilku miejscach. Na torfowiskach rosną bory i brzeziny, a w wilgotnych miejscach świerczyny. Obraz lasów w Puszczy Drawskiej jest w dużej mierze kształtowany przez człowieka, różniąc się od tego, jaki byłby naturalnie. Część lasów pozostaje nietknięta, podczas gdy inne są poddawane kontrolowanej przebudowie poprzez wycinanie i wprowadzanie drzew właściwych dla siedlisk, aby przywrócić im bardziej naturalny skład gatunkowy.
ŁĄKI
Śródleśne łąki, skupiające się przede wszystkim w dolinach rzecznych, stanowią bardzo ważny element przyrody Drawieńskiego Parku Narodowego. Kilka wieków gospodarczego użytkowania terenu sprawiło, że krajobraz Puszczy jest dziś półnaturalnym, bogatym przyrodniczo krajobrazem, stworzonym wspólnie przez człowieka i przyrodę. Łąki, choć będące dziełem ludzkich rąk, są tego krajobrazu niezbywalnym elementem. Stanowią one ostoję dla wielu cennych gatunków roślin, na przykład: goździka pysznego, nasięźrzała, stoplamków i innych storczyków.
To nie tylko raj dla roślin, ale także dla zwierząt, owadów i ptaków. Gniazduje tu cała grupa gatunków specyficznych dla takich środowisk. Żerują tu np. orliki krzykliwe. Na łąki wychodzą żerować również ssaki: jelenie, sarny i dziki. W celu zachowania śródleśnych łąk w krajobrazie Drawieńskiego Parku Narodowego, trzeba kontynuować tradycyjny sposób ich użytkowania. Zaprzestanie koszenia powoduje ich szybkie zarastanie szuwarami i ziołoroślami, a później łozami i lasem. Tracą one w ten sposób swe przyrodnicze walory. Obecnie w Drawieńskim Parku Narodowym powrócono do regularnego wykaszania, co gwarantuje zachowanie bogactwa ich przyrody.
Puszczą Drawską rządzą lasy. Dobrze zachowane w dolinie Drawy i na zachód od niej, typowe dla Puszczy – buczyny, zarówno te żyzne i kwaśne. Niestety, część z nich została zmieniona na sztuczne nasadzenia sosny w wyniku dawnej gospodarki leśnej. To właśnie one dominują obecnie. Bez pomocy człowieka zajmowałyby najwyżej 15% powierzchni Puszczy. Na terenach bardziej żyznych i bagiennych rosną olsy. W dolinach rzek, w miejscach regularnie zatapianych występują łęgi olszowe. Do unikatów należą łęgi jesionowo-wiązowe, wykształcające się tylko w kilku miejscach. Na torfowiskach rosną bory i brzeziny, a w wilgotnych miejscach świerczyny. Obraz lasów w Puszczy Drawskiej jest w dużej mierze kształtowany przez człowieka, różniąc się od tego, jaki byłby naturalnie. Część lasów pozostaje nietknięta, podczas gdy inne są poddawane kontrolowanej przebudowie poprzez wycinanie i wprowadzanie drzew właściwych dla siedlisk, aby przywrócić im bardziej naturalny skład gatunkowy.
ŁĄKI
Śródleśne łąki, skupiające się przede wszystkim w dolinach rzecznych, stanowią bardzo ważny element przyrody Drawieńskiego Parku Narodowego. Kilka wieków gospodarczego użytkowania terenu sprawiło, że krajobraz Puszczy jest dziś półnaturalnym, bogatym przyrodniczo krajobrazem, stworzonym wspólnie przez człowieka i przyrodę. Łąki, choć będące dziełem ludzkich rąk, są tego krajobrazu niezbywalnym elementem. Stanowią one ostoję dla wielu cennych gatunków roślin, na przykład: goździka pysznego, nasięźrzała, stoplamków i innych storczyków.
To nie tylko raj dla roślin, ale także dla zwierząt, owadów i ptaków. Gniazduje tu cała grupa gatunków specyficznych dla takich środowisk. Żerują tu np. orliki krzykliwe. Na łąki wychodzą żerować również ssaki: jelenie, sarny i dziki. W celu zachowania śródleśnych łąk w krajobrazie Drawieńskiego Parku Narodowego, trzeba kontynuować tradycyjny sposób ich użytkowania. Zaprzestanie koszenia powoduje ich szybkie zarastanie szuwarami i ziołoroślami, a później łozami i lasem. Tracą one w ten sposób swe przyrodnicze walory. Obecnie w Drawieńskim Parku Narodowym powrócono do regularnego wykaszania, co gwarantuje zachowanie bogactwa ich przyrody.
TORFOWISKA
Na obszarze Drawieńskiego Parku Narodowego znajduje się ok. 300 ha mokradeł, które zostały sklasyfikowane jako torfowiska. Stanowi to zaledwie 3% powierzchni DPN, jednak obecność ekosystemów tego typu, wpływa znacząco na zwiększenie różnorodności biologicznej na obszarze Parku.
Przykładem zbiorników wodnych zarastających płem torfowcowym są Głodne Jeziorka. Jest to kompleks pięciu niewielkich jeziorek dystroficznych o powierzchni tafli wody od 0,3 do 0,8 ha, będących we wczesnej fazie lądowienia. Znajdują się w północno-wschodniej części parku. Zasilane są głównie wodami opadowymi, które spłukują ze zlewni substancje humusowe, powodujące zakwaszenie wód jezior. Kwaśny odczyn wody umożliwia rozwój mchów torfowców i innych roślin, charakterystycznych dla mszarów torfowcowych. Możemy tu zaobserwować m.in.: turzycę bagienną, żurawinę błotną, trzy gatunki rosiczek czy bardzo rzadkiego w Polsce torfowca brunatnego. Brunatna barwa wody jest równie charakterystyczna jak zespoły roślinne występujące w jeziorach tego typu. Ze względu na kwaśny odczyn wody (pH ok. 5), fauna zasiedlająca wody jezior jest równie interesująca. Licznie występują larwy ważek, między innymi bardzo rzadka w Polsce ważka iglica (Nehalennia speciosa) czy larwa równie rzadkiego komara wodzienia (Chaoborus obscurpipes). Ichtiofauna reprezentowana jest jedynie przez okonia – karłowatą „formę głodową” tego gatunku. W tym samym rejonie Parku znajduje się również jedno z najcenniejszych torfowisk, niegdyś nazywane „Sarnim Bagnem”. Obecnie znane pod nazwą „Sicienko”. Jest to torfowisko wysokie, w pełni ukształtowane. Znajdujące się na południowym brzegu jeziora Sitno, będące niegdyś jego częścią. Znajdziemy tam zespoły roślinne charakterystyczne dla torfowisk mszarnych. O wyjątkowości torfowiska stanowi występowanie chronionej krzewinki – chamedafne północnej Chamaedaphne calyculata. Jest to gatunek związany z zespołami roślinnymi torfowisk występującymi na północy Europy. W Polsce rośnie jedynie w 7 miejscach, a stanowisko w rezerwacie „Sicienko” jest wysunięte najdalej na zachód w Europie.
Bardzo ciekawe pod względem florystycznym jest mechowisko pojeziorne - „Kłocie Ostrowieckie”. Znajdujące się po wschodniej stronie jeziora Ostrowieckiego. Występuje tu najlepiej w regionie wykształcony układ alkalitroficznych zbiorowisk roślinnych torfowiska niskiego. Mechowiska tworzą mozaikę z osobliwym szuwarem kłoci wiechowatej (Cladium mariscus) i innymi pozostałościami roślinności niedawno zarośniętego zbiornika wodnego. Kompleksy torfowisk soligenicznych, czyli zasilanych wodami podziemnymi, występują w strefach wysiękowych na zboczach dolin. Przykładem torfowiska tego typu na terenie Drawieńskiego Parku Narodowego jest „Łunoczka”.
Na obszarze Drawieńskiego Parku Narodowego znajduje się ok. 300 ha mokradeł, które zostały sklasyfikowane jako torfowiska. Stanowi to zaledwie 3% powierzchni DPN, jednak obecność ekosystemów tego typu, wpływa znacząco na zwiększenie różnorodności biologicznej na obszarze Parku.
Przykładem zbiorników wodnych zarastających płem torfowcowym są Głodne Jeziorka. Jest to kompleks pięciu niewielkich jeziorek dystroficznych o powierzchni tafli wody od 0,3 do 0,8 ha, będących we wczesnej fazie lądowienia. Znajdują się w północno-wschodniej części parku. Zasilane są głównie wodami opadowymi, które spłukują ze zlewni substancje humusowe, powodujące zakwaszenie wód jezior. Kwaśny odczyn wody umożliwia rozwój mchów torfowców i innych roślin, charakterystycznych dla mszarów torfowcowych. Możemy tu zaobserwować m.in.: turzycę bagienną, żurawinę błotną, trzy gatunki rosiczek czy bardzo rzadkiego w Polsce torfowca brunatnego. Brunatna barwa wody jest równie charakterystyczna jak zespoły roślinne występujące w jeziorach tego typu. Ze względu na kwaśny odczyn wody (pH ok. 5), fauna zasiedlająca wody jezior jest równie interesująca. Licznie występują larwy ważek, między innymi bardzo rzadka w Polsce ważka iglica (Nehalennia speciosa) czy larwa równie rzadkiego komara wodzienia (Chaoborus obscurpipes). Ichtiofauna reprezentowana jest jedynie przez okonia – karłowatą „formę głodową” tego gatunku. W tym samym rejonie Parku znajduje się również jedno z najcenniejszych torfowisk, niegdyś nazywane „Sarnim Bagnem”. Obecnie znane pod nazwą „Sicienko”. Jest to torfowisko wysokie, w pełni ukształtowane. Znajdujące się na południowym brzegu jeziora Sitno, będące niegdyś jego częścią. Znajdziemy tam zespoły roślinne charakterystyczne dla torfowisk mszarnych. O wyjątkowości torfowiska stanowi występowanie chronionej krzewinki – chamedafne północnej Chamaedaphne calyculata. Jest to gatunek związany z zespołami roślinnymi torfowisk występującymi na północy Europy. W Polsce rośnie jedynie w 7 miejscach, a stanowisko w rezerwacie „Sicienko” jest wysunięte najdalej na zachód w Europie.
Bardzo ciekawe pod względem florystycznym jest mechowisko pojeziorne - „Kłocie Ostrowieckie”. Znajdujące się po wschodniej stronie jeziora Ostrowieckiego. Występuje tu najlepiej w regionie wykształcony układ alkalitroficznych zbiorowisk roślinnych torfowiska niskiego. Mechowiska tworzą mozaikę z osobliwym szuwarem kłoci wiechowatej (Cladium mariscus) i innymi pozostałościami roślinności niedawno zarośniętego zbiornika wodnego. Kompleksy torfowisk soligenicznych, czyli zasilanych wodami podziemnymi, występują w strefach wysiękowych na zboczach dolin. Przykładem torfowiska tego typu na terenie Drawieńskiego Parku Narodowego jest „Łunoczka”.