PREHISTORIA
Pierwsze ślady osadnictwa na terenie Drawieńskiego Parku Narodowego sięgają paleolitu. Gęste lasy Puszczy Drawskiej nie sprzyjały osadnictwu, więc ludzie osiedlali się na żyznych polanach i bezleśnych obszarach. Więcej pozostałości osad znaleziono z okresu mezolitu, sprzed około 6 tysięcy lat. Myśliwsko-rybackie społeczności korzystały z bogactwa ryb i zwierzyny. Znaleziono narzędzia kamienne na piaszczystych wzniesieniach blisko wód. W Radęcinie odkryto paleolityczne palenisko, a w Jaglisku chatę-szałas. Najstarsza ludność pochodziła znad Dunaju. Zajmowała się rolnictwem i reprezentowała kulturę ceramiki wstęgowej, używając kamiennych motyk. Kolejna grupa, związana z kulturą pucharów lejkowatych - uprawiała rolę i hodowlę. W neolicie pojawiła się kultura ceramiki sznurowej, trudniąca się pasterstwem, która później stała się częścią wczesnobrązowej kultury Polski północnej. We wczesnej epoce żelaza tereny te były zasiedlone przez kulturę łużycką, z różnorodną etnicznie ludnością. W III okresie epoki brązu w Drawnie istniało ciałopalne cmentarzysko z ceramiką guzową, bransoletą i szpilą brązową. W okresie wpływów rzymskich (III-V wiek n.e.) Pomorze zamieszkiwały ludy germańskie, które handlowały z ludnością Imperium Rzymskiego.
ŚREDNIOWIECZE
Wczesnym średniowieczem obszar Drawieńskiego Parku Narodowego zamieszkiwała ludność słowiańska. Później plemiona pomorskie. Mieszko I włączył te tereny do państwa polskiego. Na początku XIII wieku granica wielkopolsko-pomorska przesunęła się na północ, włączając okolice Drawna do Wielkopolski. Po śmierci Przemysła II margrabiowie brandenburscy przejęli ten teren, tworząc Nową Marchię. Wtedy pojawił się ród rycerski Wedlów, który początkowo wspierał Brandenburgię, ale później przekazał swoje posiadłości Polsce. W drugiej połowie XIV wieku Ziemia Wałecka wróciła do Polski, a granica wielkopolsko-brandenburska ustaliła się na dolnej Drawie i Płocicznej. Na początku XV wieku tereny te przeszły pod panowanie krzyżackie, co wprowadziło okres niepokojów i walk. W 1454 roku Nową Marchię sprzedano elektorowi brandenburskiemu, kończąc panowanie krzyżackie.
PROCESY KOLONIZACJI PUSZCZY DRAWSKIEJ
Nierówny proces kolonizacji Puszczy Drawskiej trwał od średniowiecza po wiek XIX. W jego toku wiele powstałych osad pustoszało i było lokowanych na nowo. Ważną rolę pełniły wtedy zakony. Pierwsze nadania otrzymali joannici, ale nie mieli większego znaczenia w dziejach Nowej Marchii. Istniejący od 1293 roku zakon cysterski w Bierzwniku aktywnie uczestniczył w osuszaniu terenów, budowie tam i młynów oraz zagospodarowywaniu lasów. W XVI wieku dobra cysterskie zostały zlikwidowane, stając się częścią domeny państwowej w Bierzwniku.
Lokacja nowych osad i zaludnianie opustoszałych wsi Puszczy Drawskiej miało miejsce w XVI wieku, w okresie względnego spokoju na tym obszarze. W XVI wieku Rüdiger Wedel z Drawna zaczął zakładać nowe wsie w Puszczy Drawskiej, jak np. Brzeziny czy Głusko. Później, w XVII wieku, działania kolonizacyjne prowadzili ludzie z Brandenburgii, tworząc m.in. Radachowo. W kolejnych wiekach powstały kolejne osady, takie jak Moczele czy Borowiec. Stopniowo jednak ludzie opuszczali te tereny, a w XIX wieku były one pod kontrolą Prus. Dziś te obszary to tereny trzech różnych województw: zachodniopomorskiego, lubuskiego i wielkopolskiego.
Pierwsze ślady osadnictwa na terenie Drawieńskiego Parku Narodowego sięgają paleolitu. Gęste lasy Puszczy Drawskiej nie sprzyjały osadnictwu, więc ludzie osiedlali się na żyznych polanach i bezleśnych obszarach. Więcej pozostałości osad znaleziono z okresu mezolitu, sprzed około 6 tysięcy lat. Myśliwsko-rybackie społeczności korzystały z bogactwa ryb i zwierzyny. Znaleziono narzędzia kamienne na piaszczystych wzniesieniach blisko wód. W Radęcinie odkryto paleolityczne palenisko, a w Jaglisku chatę-szałas. Najstarsza ludność pochodziła znad Dunaju. Zajmowała się rolnictwem i reprezentowała kulturę ceramiki wstęgowej, używając kamiennych motyk. Kolejna grupa, związana z kulturą pucharów lejkowatych - uprawiała rolę i hodowlę. W neolicie pojawiła się kultura ceramiki sznurowej, trudniąca się pasterstwem, która później stała się częścią wczesnobrązowej kultury Polski północnej. We wczesnej epoce żelaza tereny te były zasiedlone przez kulturę łużycką, z różnorodną etnicznie ludnością. W III okresie epoki brązu w Drawnie istniało ciałopalne cmentarzysko z ceramiką guzową, bransoletą i szpilą brązową. W okresie wpływów rzymskich (III-V wiek n.e.) Pomorze zamieszkiwały ludy germańskie, które handlowały z ludnością Imperium Rzymskiego.
ŚREDNIOWIECZE
Wczesnym średniowieczem obszar Drawieńskiego Parku Narodowego zamieszkiwała ludność słowiańska. Później plemiona pomorskie. Mieszko I włączył te tereny do państwa polskiego. Na początku XIII wieku granica wielkopolsko-pomorska przesunęła się na północ, włączając okolice Drawna do Wielkopolski. Po śmierci Przemysła II margrabiowie brandenburscy przejęli ten teren, tworząc Nową Marchię. Wtedy pojawił się ród rycerski Wedlów, który początkowo wspierał Brandenburgię, ale później przekazał swoje posiadłości Polsce. W drugiej połowie XIV wieku Ziemia Wałecka wróciła do Polski, a granica wielkopolsko-brandenburska ustaliła się na dolnej Drawie i Płocicznej. Na początku XV wieku tereny te przeszły pod panowanie krzyżackie, co wprowadziło okres niepokojów i walk. W 1454 roku Nową Marchię sprzedano elektorowi brandenburskiemu, kończąc panowanie krzyżackie.
PROCESY KOLONIZACJI PUSZCZY DRAWSKIEJ
Nierówny proces kolonizacji Puszczy Drawskiej trwał od średniowiecza po wiek XIX. W jego toku wiele powstałych osad pustoszało i było lokowanych na nowo. Ważną rolę pełniły wtedy zakony. Pierwsze nadania otrzymali joannici, ale nie mieli większego znaczenia w dziejach Nowej Marchii. Istniejący od 1293 roku zakon cysterski w Bierzwniku aktywnie uczestniczył w osuszaniu terenów, budowie tam i młynów oraz zagospodarowywaniu lasów. W XVI wieku dobra cysterskie zostały zlikwidowane, stając się częścią domeny państwowej w Bierzwniku.
Lokacja nowych osad i zaludnianie opustoszałych wsi Puszczy Drawskiej miało miejsce w XVI wieku, w okresie względnego spokoju na tym obszarze. W XVI wieku Rüdiger Wedel z Drawna zaczął zakładać nowe wsie w Puszczy Drawskiej, jak np. Brzeziny czy Głusko. Później, w XVII wieku, działania kolonizacyjne prowadzili ludzie z Brandenburgii, tworząc m.in. Radachowo. W kolejnych wiekach powstały kolejne osady, takie jak Moczele czy Borowiec. Stopniowo jednak ludzie opuszczali te tereny, a w XIX wieku były one pod kontrolą Prus. Dziś te obszary to tereny trzech różnych województw: zachodniopomorskiego, lubuskiego i wielkopolskiego.